La patria (Lina Nikolakopoulou)
Νύχτα απ’ τη Θήβα ξεκίνησα Κάστρα και πύλες προσκύνησα Ξημέρωνε Κι αρχίνησα Στ’ άρμα του χρόνου του γόνιμου Πέρα απ’ τη μοίρα και μόνη μου Μού `διωχνε ο κάμπος τη σκόνη μου Στα σύνορα του ανώνυμου Μοίρα του ανθρώπου εναγώνια Θήβα Αλβανία Ομόνοια Πανάρχαια Κι αιώνια Ποια πατρίδα σε διώχνει Και ποια σε χρειάζεται Ποια σε νοιάζεται γη Ποια εικόνα Στα στήθια του κόσμου τραντάζεται Σαν ανάσταση ζωντος Θεού Που αργεί		Una notte partii da Tebe M'inginocchiai alle stelle e ai portali Albeggiava E cominciai Sul carro del tempo fecondo Al di là del destino e da sola La pianura ricacciava la mia polvere Ai confini di chi non ha nome Destino inquietante dell’uomo Tebe, Albania, Omonia Antichissime Ed eterne Quale patria ti caccia E quale ha bisogno di te Quale ti giova Quale terra Quale immagine si agita Nel petto del mondo Come resurrezione di un dio vivente Che tarda a venire
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 28.05.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info