Slow steps
Ψιλή βροχή, μοιάζει της νύχτας να `ναι ντύμα ελαφρύ
και πέφτει, πέφτει.
Και στο γυμνό μου πρόσωπο αργά κυλώντας γνέφει.
Βρεγμένος πάλι ο δρόμος μου σαν πάντα αδειανός
και στενεύει, στενεύει.
Κι όλο στο βήμα σου οδηγεί και μ’ αγριεύει.
Ρ Κι αν ήτανε τα βήματα σου αργά, δε σε προφταίνω...
Κι αν θέλω πια να ζω μόνο κοντά σου, δεν προλαβαίνω...
Γιατί έχεις πάψει να μ’ αφήνεις πια σημάδια...
Κάτω το χώμα, μόνο εσένα και Φθινόπωρο θυμίζει
και μυρίζει, μυρίζει.
Σαν τ’ άρωμα σου, πάντα πίσω με γυρίζει.
Να γιατρευτώ δεν το προσπάθησα, απ’ την εικόνα σου να βγω
γιατί στενεύει, στενεύει
αυτός ο δρόμος που στο βήμα σου με φέρνει.
A thin rain,as if this night's light dress
it falls,it falls..
on my naked skin, slowly waving
Wet my path again,as if forever empty
narrower and narrower,
ever leading me in anger, after your step
even with slower steps, i cant't reach you...
even if i wished to live only with you,i can't catch you
'cause you stopped leaving any signs..
And the soil,only reminding of You and Autumn
the smell of it,the smell of it
like your smell,always travels me in past
for to heal myself i've never tried,your image to forget i've never tried
'cause it gets narrower,narrower
the path that leads me to your steps
bioc0838 © 28.05.2010