Tanssi varjoni kanssa
Το βράδυ σπίτι μου γυρίζω
κυνηγημένη σαν πουλί,
μες στα σεντόνια μου αντικρίζω
το θάνατο που με καλεί.
Κρύβω στα χέρια την καρδιά
παίρνω απ’ τις πόρτες τα κλειδιά,
και προσπαθώ να του ξεφύγω
κρυφά σαν τα μικρά παιδιά.
Κυλώ σαν δάκρυ στη σιωπή,
μέσα στου κόσμου τη ντροπή,
και σαν τα ρούχα μου ξεσκίζω
γυμνή μ’ αρπάζει η αστραπή.
Στους δρόμους σύντροφο γυρεύω
μια μπάντα παίζει το ρυθμό,
σκίζω τους τοίχους και χορεύω
να βρω τον άγνωστο αριθμό.
Κοιτάω μ’ ελπίδα μια φωτιά
που ανάβει έν’ άστρο στο νοτιά,
άραγε να ’ναι ’κει το φως μου,
το φως ή η ατέλειωτη ερημιά.
Φοβάμαι του όχλου τη χολή
ένας τυφώνας με καλεί,
η αγάπη χάνεται στη μνήμη
κι εγώ χορεύω σαν τρελή.
Illalla kotiini palaan
jahdattuna kuin lintu,
lakanoissani kohtaan
kuoleman joka mua kutsuu.
Kätken käsiin sydämen
otan ovista avaimet,
ja yritän sitä paeta
salaa kuin pienet lapset.
Valun kuin kyynel hiljaisuudessa,
maailman häpeässä,
ja kun vaatteeni riisun
alastonna mut nappaa salama.
Kaduilla seuraa haen
orkesteri soittaa rytmiä,
tutkin seiniä ja tanssin
löytääkseni tuntemattoman numeron.
Katson toiveikkaasti liekkiä
joka sytyttää tähden etelässä,
olisipa siellä valoni,
valo tai päättymätön rauha.
Pelkään väkijoukon kiukkua
hirmumyrsky mua kutsuu,
rakkaus katoaa muistoksi
ja minä tanssin kuin hullu.
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 01.06.2010