Oublie mon nom
Μόνος ξανά
στην ίδια γειτονιά,
σαν ρούχο ξεχασμένο στα σχοινιά
κι η λύπη στον ακάλυπτο
σταλιά σταλιά να πέφτει.
Σώπα ψυχή. . .
Κοιμούνται οι διπλανοί.
Ερωτευμένοι, ξένοι στη σιωπή.
Στο πιο βαθύ τους όνειρο
θα με περάσουν κλέφτη.
Μα που να ψάξω
μάτια να κοιτάξω;
Να με δουν να κλάψω
ή και να γελώ.
Όσο καρδιά μου
λείπεις μακριά μου,
ξέχνα τ’ όνομά μου,
λέγε με τρελό.
Μόνη κι εσύ,
τραγούδι στη σιωπή.
Σε φέρνει η νύχτα,
φεύγεις το πρωί
και πως αντέχεις να ‘ξερα
στον ήλιο δίχως ταίρι.
Τι κι αν σου πω
ακόμα σ’ αγαπώ;
Τι κι αν σου τάξω
γη και ουρανό;
Ο έρωτας κι ο θάνατος
πηγαίνουν χέρι χέρι.
De nouveau seul
Dans le même quartier
Comme un habit oublié sur la corde
Et la peine, mise à nu
Qui tombe goutte à goutte.
Tais-toi mon âme
Les voisins dorment
Amoureux, étrangers dans le silence
Dans leur rêve le plus profond
Ils me feront partir, moi le voleur
Mais qui chercher
Dans quels yeux plonger mon regard
Pour me faire pleurer
Ou pour me faire rire
Quant à mon coeur
Loin de moi tu lui manques
Oublie mon nom
Crie le follement
Toi aussi seule
Chanson dans le silence
La nuit t’amène
Tu pars au petit matin
Et si je savais comment tu résistes
Solitaire sous le soleil
Et si je te disais
Que je t’aime encore
Et si je te promettais
La terre et le ciel ?
L’amour et la mort
Avancent main dans la main.
Elpida06 © 01.06.2010