parola di Demostene
Κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή κανείς δε θα με περιμένει
οι δρόμοι θα `ναι αδειανοί κι η πολιτεία μου πιο ξένη
τα καφενεία όλα κλειστά κι οι φίλοι μου ξενιτεμένοι
αέρας θα με παρασέρνει κι αν βγω απ’ αυτή τη φυλακή
Κι ο ήλιος θ’ αποκοιμηθεί μες στα ερείπια της Ολύνθου
θα μοιάζουν πράγματα του μύθου κι οι φίλοι μου και οι εχθροί
μαρμαρωμένοι θα σταθούν οι ρήτορες κι οι λωποδύτες
ζητιάνοι εταίρες και προφήτες μαρμαρωμένοι θα σταθούν
Μπροστά στην πύλη θα σταθώ με τις κουβέρτες στη μασχάλη
κι αργοκουνώντας το κεφάλι θα χαιρετήσω το φρουρό
χωρίς βουλή χωρίς Θεό σαν βασιλιάς σ’ αρχαίο δράμα
θα πω τη λέξη και το γράμμα μπροστά στην πύλη θα σταθώ
Se esco da questa prigione nessuno mi aspetterà.
Le strade saranno vuote e la mia città più estranea.
I bar tutti chiusi e i miei amici all'estero,
il vento mi trascinerà via, se esco da questa prigione.
E il sole si addormenterà nelle rovine di Olinto*
Sembreranno cose tratte dal mito gli amici e i nemici.
petrificati ci staranno i retori e i ladri,
i mendicanti, le prostitute e i profeti, petrificati ci staranno.
Davanti la porta resterò, con le coperte sotto l'ascella
e muovendo lentamente la testa, saluterò la guardia,
senza volontà, senza Dio, come un re in una tragedia antica,
dirò la parola e la lettera, davanti la porta resterò.
filippos © 27.11.2010