Акордеонът
Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ’ ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ’ ακορντεόν
Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ’ άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ’ ακορντεόν
Τ’ αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός
В старата ми махала имах приятел,
който свиреше на акордеон.
Когато пееше, превръщаше се в слънце,
пламтеше акордеонът в неговите ръце.
Но една вечер, тъмна като всяка друга,
на пост стоеше и свиреше си той.
Фашистки камиони до склада спряха
и един откос акордеона спря.
Подхванатият лозунг винаги си спомням,
чуя ли да свири акордеон.
Като печат той живота ми беляза:
„Фашизмът никога не ще ни победи!”.
feishtica © 27.11.2010