Любовно (С една пирога)
Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις
Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου `φερα απ’ τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ’ αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου
Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ’ Αντιγόνη
Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι
С една пирога отпътуваш и се връщаш
тогава, когато побеснява дъждът.
Плаваш до земите на вестготите
и висящи градини те пленяват,
ала ти тихо режеш си крилата.
Сол покри голото ти тяло,
от Делфи ти донесох сладка вода.
Ти каза ми, че животът ти на две ще се разкъса
и преди да успея от тебе трижди да се отрека,
ръждяса ключът от рая.
Пътува из прахта керванът,
преследва полудялата ти сянка.
Как да опитомиш ума с една постеля?
Как да вържеш Средиземно море с въжета?
Любов, наричахме те Антигона.
Коя ли нощна песен светлината ти отне?
По кой ли Млечен път да те открия?
Тук е Атика, сива каменоломна,
а аз – долнопорбен полигон за стрелба,
където се упражняват с ругатни войници чуждоземни.
feishtica © 27.11.2010