Безкрайна цигара
Θα περπατήσω μοναχός κι αυτό το βράδυ
μήπως και βρω της λησμονιάς σου το νερό
και σε υπόγεια σκοτεινά θα βρω σημάδι
μ’ ένα ποτήρι ως της αυγής τον πανικό
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ’ το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
Σ’ ένα ποτήρι με φυτίλι αναμμένο
βλέπω τα μάτια σου και κλαίω σιωπηλά
και το μυαλό μου που είναι πάλι θολωμένο
στριφογυρνά των τραγουδιών σου τη θηλιά
Τσιγάρο ατέλειωτο βαρύ η μοναξιά μου
μοιάζει γυναίκα κουρασμένη απ’ το δρόμο
ρίχνει το γέλιο της και κάθεται κοντά μου
κερνάει τα επόμενα και με χτυπάει στον ώμο
И тази нощ самичък аз ще бродя,
дано открия на забравата водата.
В мрачни мазета ще намеря знак
с чаша в ръка до паниката на зората.
Цигара тежка и безкрайна самотата ми.
Като жена от пътя изморена.
Разсмива се и до мене сяда.
Черпи едно, по рамото ме тупа.
С една чаша с фитил запален
виждам очите ти и плача аз без глас.
В ума ми, за пореден път размътен,
примката на твоите песни се върти.
Цигара тежка и безкрайна самотата ми.
Като жена от пътя изморена.
Разсмива се и до мене сяда.
Черпи едно, по рамото ме тупа.
feishtica © 27.11.2010