Bajo la Marquesina
Ό,τι από σένα τώρα έχει μείνει
σε μια φωτογραφία της στιγμής
είναι αυτό που δεν τολμούν τα χείλη
σ’ εκείνο το τοπίο της βροχής.
Όλα μου λεν πως έχεις κιόλας φύγει
κι ας λάμπει η ξενοιασιά της εκδρομής.
Εσύ όπου να πας, σ’ όποιο ταξίδι,
σε λάθος στάση θα κατεβείς.
Χρόνια μετά και κάτω απ’ τη μαρκίζα
σε βρήκα που `ρθες για να μη βραχείς,
ίδια η βροχή τα μάτια σου τα γκρίζα
μα τίποτα, όπως πάντα, δε θα πεις.
Μονάχα εγώ ρωτώ χωρίς ελπίδα
πού μένεις, πού κοιμάσαι και πώς ζεις,
κι εσύ που ξέρεις όσα η καταιγίδα
δεν έχεις κάτι για να μου πεις.
Lo único que se sigue viendo de ti
en una instantánea que te saqué
es lo que los labios no osan
en aquel paraje lluvioso.
Todo me indica que ya te has ido;
aunque nada empañe tu despreocupada excursión.
Tú, vayas dónde vayas, en todos los viajes,
te bajarás en la parada equivocada.
Años después te encontré bajo la marquesina
resguardándote allí para no mojarte;
tus ojos grises, iguales que la lluvia;
y callado, como siempre.
Soy la única en preguntar sin esperanzas:
¿Dónde vives? ¿dónde duermes? ¿cómo te va?
y tú aunque sabes cuanto la tempestad
no tienes nada que contarme.
Avellinou © 27.11.2010