Cuando canto
Με κλειστά τα μάτια πάντα τραγουδάω
γιατί στην καρδιά μου ο Ζέφυρος φυσά.
Έλα σκόρπισέ με Ζέφυρε σαν στάχτη
σ’ ολονών τα βάθη τα επτασφράγιστα.
Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα...
Κάθισε κοντά μου Θάμυρι να πούμε
τη χαρά του κόσμου, το παράπονο.
Κάθε μέρα χάνω, χάνω το όνειρό μου
και το ξαναβρίσκω όταν τραγουδώ.
Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα...
Τα τραγούδια παίρνουν κάτι απ’ την ψυχή μας
και το μεταφέρουν στο στερέωμα
όπου αναβοσβήνει σαν θλιμμένο πάλσαρ
και το δρόμο δείχνει για τους ναυαγούς.
Αχ ζωή μάγισσα
να σε μάθω άργησα...
Con los ojos cerrados canto siempre
porque sopla en mi corazón el Céfiro.
Ven, Céfiro, dispérsame cual ceniza
por las honduras de todos, cerradas con siete sellos.
¡Ay, vida hechicera,
he tardado en aprenderte!
Siéntate a mi lado, Támiris, di conmigo
las alegrías del mundo y sus quejas.
Cada día pierdo, pierdo mis sueños;
y los vuelvo a encontrar cantando.
¡Ay, vida hechicera,
he tardado en aprenderte!
Las canciones se llevan algo de nuestras almas
y lo trasportan al firmamento.
Allí se enciende intermitentemente como un púlsar triste
y muestra el camino a los naúfragos.
¡Ay, vida hechicera,
he tardado en aprenderte!
Avellinou © 27.11.2010