Молба
Περπάτησα πάρα πολύ
και τα φτερά μου τα `χω χάσει.
Μα εσύ που δεν πατάς στη γη
καν’ την ψυχή μου να πετάξει...
Μ’ ένα αερόστατο να πάμε στο φεγγάρι,
ένα αεράκι να μας πάρει...
Φωτιά κι αέρας να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Είναι η καρδιά μου μια αυλή
σ’ ένα κελί που όλο μικραίνει.
Μα εσύ που έχεις το κλειδί
έλα και πες μου το "γιατί"...
Σε κάποια θάλασσα που ο ήλιος τη ζεσταίνει,
το όνειρό μου ξαποσταίνει...
Νερό κι αρμύρα να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Έχω ένα κόμπο στο λαιμό
και μια θηλιά που όλο στενεύει.
Έλα και κάνε μουσική
την τρέλα που με διαφεντεύει...
Κι αν είναι οι νότες και οι λέξεις αφελείς,
τραγούδησέ τες να χαρείς...
Μ’ ένα τραγούδι να κάνουμε δική μας
τη μικρή ζωή μας...
Вървях аз прекалено дълго
и крилата трябва да съм си загубил.
Но ти, която не стъпваш по земята,
накарай да ми полети душата.
С балон да литнем до луната,
ветрецът да ни отнесе
С огън и въздух свой да направим
този кратък наш живот.
Душата ми е двор
в затвор, който се стеснява.
Но ти, която имаш ключ от нея,
ела и обясни ми смисъла.
До някое море, от слънцето сгряно,
отдъхва моята мечта.
С вода и сол нека свой направим
този кратък наш живот.
В гърлото си имам възел
и примката около него стяга се.
Ела и в музика ти превърни
лудостта, която ме владее.
Дори да са наивни нотите и думите,
изпей ги и се наслади.
И с една песен нека свой направим
този кратък наш живот.
feishtica © 27.11.2010