Защо не идваш никога
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή
Πίσω απ’ τα μάτια, πίσω απ’ της ζωής το βέλο
κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε, το ξέρω
νεροποντή που περιμένω μια ζωή
Γιατί δεν έρχεσαι
Μια καταιγίδα θέλω να `ρθει να ουρλιάξει
όσα δεν είπαμε από φόβο ή ντροπή
στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει
κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει
μέχρι τον ήλιο ν’ ανεβεί και να τον κάψει
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει
όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ’ το ποτό
απ’ το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει
κάθε γουλιά του καίει σαν πάγος και σαν χιόνι
κι ανατινάζει του μυαλου μου το βυθό
Γιατί δεν έρχεσαι
Μια καταιγίδα θέλω να `ρθει να μας πνίξει
σ’ ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς
Ο, τι δε γίναμε ποτέ να μην το δείξει
Να `ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει
στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Απ’ της ψυχής μου το ιερό
ως της ζωής μου το μπουρδέλο
χτίσε μια γέφυρα να πάω και να `ρθω
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ όταν σε θέλω
κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δω
Γιατί δεν έρχεσαι
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ
Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω
Защо не идваш никога, когато те искам?
Песен незнайна и безначална тишина.
Зад очите, зад воала на живота,
като изсъхнал дъжд се криеш, знам.
Порой, който чакам цял живот.
Защо не идваш?
Искам да почне буря и тя да изреве
думите, които не изрекохме от страх или пък срам.
В душите ни и в очите да потърси
всяка наша скрита дума и да я подхвърли,
та към слънцето да полети и да го изгори.
Защо не идваш?
Защо не идваш никога?
Защо не идваш никога, когато те искам?
Защо не идваш никога, когато се смрачава.
Когато като дръжка залепнал съм за чашата си.
За чашата на моята фантазия, която ме смазва,
всяка капка в нея изгаря като лед и като сняг
и взривява дълбините на ума ми.
Защо не идваш?
Искам да почне буря и да ни удави
в една песен, ненаписана от никого.
Това, което не станахме, да го скрие.
Да бъде празник и в прегръдките си да вземе
немощта на този залутан наш живот.
Защо не идваш?
Защо не идваш никога?
Защо не идваш никога, когато те искам?
От храма на душата
до бордея на живота ми,
построй мост, по който да минавам.
Защо не идваш никога, когато те искам?
Очите ми затвори и да те видя аз ела.
Защо не идваш?
Защо не идваш никога?
Защо не идваш никога, когато те искам?
feishtica © 27.11.2010