Rannoilla iltaisin
Βραδιάζει γύρω κι η νύχτα
απλώνει σκοτάδι βαθύ
κορίτσι ξένο σαν ίσκιος
πλανιέται μονάχο στην γη
Χωρίς ντροπή, αναζητεί
τον ήλιο που έχει χαθεί,
στα σκοτάδια να βρει
Μπορεί να το ‘χουν πλανέψει
ακρογιαλιές δειλινά
και σκλαβωμένη για πάντα
κρατούνε την δόλια καρδιά
Μπορεί ακόμα μπορεί,
να έχει πια τρελαθεί
και τότε ποιος θα ρωτήσει
να μάθει ποτέ το γιατί
Laskeutuu ilta ja yö
levittää pimeyden syvän
tyttö vieras kuin varjo
harhailee yksin maita
Ilman häpeää, etsii
aurinkoa kadonnutta,
pimeästä löytääkseen
Ehkä ovat tuon johtaneet harhaan
rannoilla iltaisin
ja orjana aina
pitävät kurjaa sydäntä
Voipa jopa voi
olla tullut hulluksi
ja silloin kukapa kysyy
koskaan miksi
ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.11.2010