Kaikuvat vuoret

Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά
περνούν οι ώρες θλιβερές
σ’ ένα παλιό ρολόι
κι εγώ τους αναστεναγμούς
τους παίζω κομπολόι

Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά

Εμπάφιασ’ απ’ τα ντέρτια μου
κι απ’ τα πολλά σεκλέτια μου
κουράγιο είχα στη ζωή,
μα τώρα που σε χάνω
θα είναι προτιμότερο για μένα να
πεθάνω

Αντιλαλούνε τα βουνά,
σαν κλαίω εγώ τα δειλινά

Στενάζω απ’ τις λαβωματιές
κι απ’ τις δικές σου μαχαιριές
λαβωματιές με γέμισες
και μ’ έφαγαν οι πόνοι
και στη φωτιά που μ’ έριξες,
τίποτα δε με σώνει


Kaikuvat vuoret,
kun itken iltaisin
kulkevat tunnit kurjat
vanhassa kellossa
ja minä huokauksia
lasken kuin helmiä nauhassa

Kaikuvat vuoret
kun itken iltaisin

Selvisin kurjuudesta
ja monista kärsimyksistä
rohkeutta oli elämässäni,
mutta nyt kun sut kadotan
olisi parempi mulle kun
kuolisin

Kaikuvat vuoret
kun itken iltaisin

Huokaan ilkeitä katseitasi
ja veitsenpistojasi
ilkein katsein mut peitit
ja tuskat mut ottivat
ja tulesta johon mut heitit
mikään ei mua pelasta

ΜάρκοςΤο, Markus Torssonen © 27.11.2010

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info