The mother
Δεν είμαι πια γυναίκα γιε μου
είμαι ένα δέντρο που ξερίζωσαν,
είμαι ένα βογκητό του ανέμου
μέσα στη νύχτα του χιονιά.
Δεν έχω μάτια να κοιτάζουν
δυο βρύσες έχω για το κλάμα μου,
χίλια μαχαίρια που με σφάζουν
σ’ αυτού του κόσμου τη γωνιά.
Όπου γυρνάω, για σένα μιλώ,
Μάη μου παιδί μου,
ήλιε μου εσύ, μοναξιά μου χρυσή,
ψίχα απ’ την ψυχή μου, χαρά που έχασα.
Δεν είμαι πια γυναίκα φως μου
είμαι μια μάνα δίχως αύριο,
ένα άγριο πουλί στου κόσμου
την παγωμένη ανασαίμια.
Τίποτα πια δε με αγγίζει
η μέρα πάει, η νύχτα έρχεται
μονάχα ο πόνος μου μουγκρίζει
μεσ’ της καρδιάς την ερημιά.
Όπου γυρνάω, για σένα μιλώ...
I'm not a woman any more, my son
i'm a tree that's been torn
i'm a howl of the wind
in the winter's night.
I have no eyes to watch
i've two fountains for my tears,
a thousand knives slaying me
at this corner of the world.
Anywhere i wander, i speak about you,
My May, my child,
my dear sun, my loneliness of gold,
speck of my soul, once a joy I lost.
I'm not a woman anymore, my light
i'm a mother with no tomorrow,
a wild bird in the world's
frozen breath.
Nothing can touch me anymore
the day goes by, the night falls
only my pain is howling
in the wasteland of the heart.
Anywhere i wander, i speak about you...
Piper87 © 27.11.2010