Maštamo
Τι κι αν σβήσανε τα φώτα δηλαδή;
Τι κι αν μου `μεινε μονάχα μια αναπνοή;
Δεν πειράζει αν είσαι φίλος ή εχθρός
δε με νοιάζει που αλλάζει κάθε τόσο ο καιρός
Κι όμως κάτι μ’ ενοχλεί
η μοναξιά σ’ αυτή τη γη
σώμα μου χωρίς σκιά
χωρίς καμία συντροφιά
Κάνουμε όνειρα
σαν κι αυτά που κάνουν τα παιδιά:
αληθινά
κι ως τα ξημερώματα
είναι σαν να παίζουμε κρυφτό
αλλού θα σε ψάχνω κι αλλού θα σε βρω
Τι να την κάνω μια χαρούμενη γιορτή
αν το τηλέφωνο σωπαίνει κι η ατζέντα μου κενή
δε με πειράζει να με βασανίσουνε
όσο υπάρχουν δυο ματάκια
να δακρύσουνε
Και πάλι θα ξημέρωνα
μ’ αυτά της πόλης τα ορφανά
ψάχνουν με βλέμμα της ντροπής
για φιλοδώρημα στοργής
Ma,šta i ako bi se svetlo isključilo?!
Šta i ako bi mi ostao samo jedan udisaj?!
Nije bitno da li si prijatelj ili neprijatelj
baš me briga što se svako malo menja vreme
Ali ipak nešto mi smeta
samoća na ovom svetu
moje telo bez senke
bez ikakvog društva
Sanjamo
kao što sanjaju deca
istinito
i do svitanja
kao da se igramo žmurke
na jednom mestu ću te tražiti,a na drugom naći
Šta će mi jedan radostan praznik
ako mi telefon ne zvoni i planer mi je prazan
nije me briga i da me muče
dokle god postoje dva okceta
da plaču
I opet bi probdeo noć
sa siročićima ovog grada
traži me osramoćen pogled
za trunku nežnosti
Kraljica Keva, Kristina Milosavljevic © 27.11.2010