La canzone del tempo andato (Gatsos)
Αλλάζουν οι καιροί, περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγω στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια
το πέλαγο πικρό και η γή μας λίγη
και το νερό στα σύννεφα ακριβό
το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι
κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη
για τον παλιό του Πόντου ναυαγό
που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό
και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη
κι απ’ τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς,
για να μπορώ σε τούτο το τεφτέρι καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς,
με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.
Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη
και Ανάσταση θα αργήσει να φανεί
θέλω να πας στην Μάνη και στην Κρήτη
με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
το λύκο, τον αητό και τον αστρίτη.
κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου, να λάμπει μια απαλή μαρμαριγή
τ’ αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου,
να ζωντανέψεις πάλι μια πηγή που καρτερεί στο βράχο το δικό σου.
Cambiano i tempi, passano gli anni
il fiume del mondo ora è limaccioso
ma io mi affaccerò ai balconi del sogno
per vederti piegato sull'argilla
a modellare rondini e navi.
Il mare è amaro e scarsa la nostra terra
e avara l'acqua nelle nuvole
di nudità il cipresso è avvolto
brucia l'erba in silenzio la sua cenere
e senza sosta ci incalza il sole
ma sei venuto e hai intagliato una fontana
per il vecchio naufrago del Ponto
che si è perduto, ma la sua memoria
è rimasta lucente conchiglia ad Amorgòs
e ciottolo salso a Santorino
e dalla rugiada che si è alzata ho tratto anch'io il pianto di un melograno,
per potere in questo quaderno compitare il dolori del cuore,
con la prima stella della favola.
Ma ora che il Martedì Santo arriva
e la Resurrezione tarda ad apparire
voglio che tu vada a Creta e nella Mani
in compagnia perenne lì
del lupo, dell'aquila e del serpente
e quando di nascosto vedrai sulla tua fronte ammiccare una tenue iridescenza,
la stella cadente del tempo andato, alzati.
e restituisci vita ad una fonte che sulla tua rupe aspetta.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 27.11.2010