Il fuso della sorte (Gatsos)
Άνοιξα πάλι την πόρτα σου κι ήρθα
για να πιω τ’ αφιόνι σου μια βραδιά
κι είδα να σβήνει για μένα μια σπίθα
μες στο παραγώνι σου.
Έτσι γυρίζει της μοίρας τ’ αδράχτι
κι ο καημός δε λέγεται,
κι από μια σπίθα κρυμμένη στη στάχτη
τ’ όνειρό μας καίγεται.
Ήρθες κοντά μου και πάλι σαν πρώτα,
μια στιγμή δε γύρισα να σε δω,
στάθηκα μόνο για λίγο στην πόρτα
κι έχε γεια ψιθύρισα.
Έτσι γυρίζει της μοίρας τ’ αδράχτι
κι ο καημός δε λέγεται,
κι από μια σπίθα κρυμμένη στη στάχτη
τ’ όνειρό μας καίγεται.
Di nuovo ho aperto la tua porta e sono qui
a bere il tuo oppio per una sera
e ho visto spegnersi per me una favilla
nel tuo camino
Così gira il fuso della sorte
e indicibile è il dolore
e da una scintilla nascosta nella cenere
il nostro sogno prende fuoco.
Di nuovo sei venuto da me come una volta,
non mi sono voltata un istante per vederti,
sono rimasta solo un poco sulla porta
e ho mormorato addio
Così gira il fuso della sorte
e indicibile è il dolore
e da una scintilla nascosta nella cenere
il nostro sogno prende fuoco.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 27.11.2010