Vertigine di terra (Kavvadias)
Ο λοστρόμος κρατά μια καραβέλα,
μισή μποτίλια τζιν και δυο μιγάδες,
τη νύχτα μετοικούν οι Συμπληγάδες
στα μπαρ του λιμανιού και στα μπορντέλα.
Πηχτό πούσι σκεπάζει τα καρνάγια.
West End Thame's Street και διπλός έρως.
Ας φυσάνε στο Πλάτα τα Παμπέρος,
ας ρολάρει το κύμα στη Μπισκάγια.
Χαμηλός ουρανός γιομάτος άστρα,
μα δε μοιάζει μ’ αυτόν που σε γνωρίζει.
Η μπαρκέτα γυρίζει; Δε γυρίζει.
Το κορίτσι νυστάζει στην Καράστρα.
Βαρέθηκαν οι ναύτες στο τιμόνι,
το’ να μάτι σου γέρνει και κοιμάται,
αγρυπνά το δεξί και θυμάται
το φανό που χτυπά μα δε ζυγώνει.
Ο λοστρόμος ξυπνάει και καταριέται
μια μιγάδα που κλαίει και μια μποτίλια.
Ανοιχτά κάπου εννιά χιλιάδες μίλια
το σκυλόψαρο προσμένει και βαριέται.
Il nostromo possiede una caravella
mezza bottiglia e due mulatte,
le Simplegadi emigrano di notte
nei bar dei porti e nei bordelli.
Nebbia fitta ricopre i carenaggi
West End - Thames Street e una doppietta.
Soffino pure i Pamperos sopra il rio Plata
e scorra d'inerzia l'onda fino in Biscaglia.
Cielo basso e pieno di stelle,
ma non somiglia a quello che ti conosce.
Sta girando il solcometro ? No, non gira.
La ragazzina è in quaresima a Karastra.
Al timone i marinai sono stufi,
uno dei tuoi occhi si abbatte e dorme,
il destro resta sveglio a ricordare
il faro che spara lampi ma non accosta.
Il nostromo si sveglia e maledice
una mulatta piangente e una bottiglia.
Da qualche parte novemila miglia al largo
il pescecane è stanco di aspettare.
Gian Piero Testa, Gian Piero Testa © 27.11.2010