Sergeant Stamoulis
Βρήκα στην Αμφιλοχία
το Σταμούλη το λοχία,
παλιό μου συμπολεμιστή
με το κεφάλι του σταχτί.
Κάποτε στο Τεπελένι,
εικοσάχρονα παιδιά
με μια ματωμένη χλαίνη
τρέχαμε για λευτεριά.
Τώρα σ’ αυτή την ηλικία
πίνουμ’ αμίλητοι κρασί.
Πώς καταντήσαμε λοχία,
ποιος είμ’ εγώ, ποιος είσ’ εσύ;
Πώς αλλάξαμε λοχία,
κοίτα τη φωτογραφία.
Ο πιο ανίκητος εχθρός
είναι, λοχία, ο καιρός.
In Amfilochia vond ik
Stamoulis de sergeant,
mijn oude kameraad
met zijn grijze kop.
Ergens in Tepelena,
wij, twintigjarige kinderen:
met een bebloede overjas
trokken we op voor vrijheid.
Maar nu, op dezelfde leeftijd,
drinken we zwijgend wijn.
Wat bleef er over, sergeant,
wie ben ik, wie ben jij?
Hoe veranderden we, sergeant,
kijk naar de foto.
De meest onbedwingbare vijanden
zijn, sergeant, de tijd en het weer.
renehaentjens © 22.12.2010