Quanto me falta
Γιατί δεν αντέχω να ξυπνάω μόνη
να μιλάω μόνη να μην είσαι εδώ
Γιατί δεν αντέχω να’χω παραισθήσεις
και με αναμνήσεις να μελαγχολώ
Γιατί δεν αντέχω τις μέρες που’ναι κρύες
με φωτογραφίες να πίνουμε καφέ
Γιατί δεν αντέχω να’χουμε λυγίσει
κι όσα έχουμε ζήσει να είναι σαν ποτέ
Φίλα με αγκάλιασέ με μην αργείς
σώσε με απ’τα βάθη της σιωπής
κράτα με είσαι ο λόγος για να ζω
ακόμα σ’αγαπάω
Γιατί δεν αντέχω γράμματα δικά σου
που ’γραφε η καρδιά σου στη τσέπη να κρατώ
Γιατί δεν αντέχω νύχτα να δακρύζω
και να μου θυμίζω πόσο σ’ αγαπώ
Por que não aguento acordar só
falo sou e não sou só
Por que não aguento abdicar
e com as memórias fico triste
Por que não aguento os dias frios
Com fotografias bebo café
Porque nao aguento a dobrar
e o que podemos viver é como sempre
Beija-me com abraça-me
Salva-me do fundo do silêncio
Pode ser a palavra para viver
Ainda te amo
Por que não aguento coisas sem você
quem escreve no seu coração guarda no bolso para guardar
Por que não aguenhto noite a chorar
e me lembro o quanto te amo
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 05.01.2011