Atlantida
Νεράιδα τ’ ονείρου μου με προκαλεί, σε μια απόδραση νυχτερινή. Στους γαλαξίες πλέει πετάει όλα ακαθόριστα πού θα με πάει. Με σώμα πέτρινο πώς να σε φτάσω περίμενε με να μη σε χάσω. Πιάνω το πέπλο σου κι όλο ανεβαίνω χάνω το βάρος μου κι όλο αλαφραίνω. Ακροβατώ σαν ηλιαχτίδα, μα σε φοβάμαι σαν Ατλαντίδα. Ίδιος πρωτόπλαστος στον κόσμο του ονείρου, κόβω δυο άστρα απ’ το δέντρο του απείρου. Ξάφνου στο χέρι μου μένει το πέπλο, στο χάος χάθηκες και αμέσως πέφτω. Η τιμωρία του παραβάτη πτώση ελεύθερη σ’ άδειο κρεβάτι. Σεντόνι το πέπλο δυο άστρα σβησμένα, σφίγγω στο χέρι μου ένα για σένα και ένα για μένα. Σ’ αναζητώ σαν ηλιαχτίδα, έτσι που μοιάζω σαν Ατλαντίδα Σ’ αναζητώ σαν ηλιαχτίδα, έτσι που έγινα η Ατλαντίδα.		Nereidas em meus sonhos me levam Em uma noite trama. Em galáxias nadam, voam todas não claramente que voam, Com corpo de pedra que alcançam espere-me para que eu não me perca faço a véu e você tudo escuta perco meu fardo e tudo se torna leve acrobacias como força do Sol mas temo como Atlântida Igual, as horas dos homens no mundo dos sonhos colhem dois Astros nas árvores do espaço prontamente na minha mão brilham no caos desaparecem e caio a dureza da infração cair livre na cama vazia cama em véu com dois Astros que somem aperta na mão na sua e minha mão Busco como a força do Sol assim que me parece a Atlântida Busco como na força do Sol Assim se faz Atlântida
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 09.01.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info