Noites sem dono
Μόνος μου χαζεύω στο παράθυρο πως αναβοσβήνουν τόσα φώτα χάθηκε το βλέμμα μου στο άπειρο χάθηκες χτυπώντας μου την πόρτα Έκλεισες τη νύχτα στο δωμάτιο Κι έγινα σκιά πάνω στον τοίχο Κι ένα τραγουδάκι απ’ το ράδιο κλείνει τη ζωή μου σ’ ένα στίχο Αδέσποτες οι νύχτες σαν σκυλιά Γυρίζουνε στα χρόνια τα παλιά Και ψάχνουν μια χαμένη αγκαλιά να βρουν για να κρυφτούνε Αδέσποτες οι νύχτες που περνώ Το ξέρω δεν ξεχνάς και δεν ξεχνώ Δυο άστρα σε χαμένο ουρανό ποια νύχτα θα βρεθούμε Σου ’στελνα τις νύχτες τόσα σήματα Τώρα πια δεν έχουν σημασία Σ’ άρεσαν τα λόγια και τα σχήματα Μα ποτέ δεν μπήκες στην ουσία Γυάλινη αγάπη και μου έσπασε Ψάχνω να μαζέψω τα κομμάτια Πάλιωσε η κουβέρτα και δεν έφτασε Για να σκεπαστώ μέχρι τα μάτια		Só de boca aberta, na janela Como piscam muitas luzes perco a minha vista infinita perco as batidas na minha porta Fechaste a noite no quarto e tornou sombra sobre as paredes e uma música no rádio fecha a minha vida em uma parede sem dono, as noites como cães volto no tempo antigo e busco um abraço perdido e para esconder sem domo as noites que passam Sei não esqueces e eu não esqueço Dois astros em perdido céu e qual noite nos encontraremos no destino das noites tão marcadas agora mais não tenho marcas se agradam as palavras e as figuras mas nunca um sinal entenderei Vidro e amor e meu quebrar busco juntar pedaços a mais cobrir e não atingir para cobrir até os olhos.
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 16.01.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info