Os silêncios
Στην πόλη τούτη πνίγομαι
σαν οι σιωπές ξυπνούνε
κι αρχίζουν να χοροπηδούν
και να με καρτερούνε.
Τρέχουν δε μ’ ακούνε
και παραμιλούνε
στα κρυφά γελούν
έρχονται απ’ τα βάθη
του καιρού που εχάθη
και μας απειλούν.
Πόρτες δεν ανοίγω
τη φωνή μου πνίγω
τις στιγμές κρατώ
δεν μπορώ να φύγω
λίγο να ξεφύγω
στον παλιό καιρό.
Η πόλη ετούτη χάνεται
μεσ’ τις σιωπές του κόσμου
μ’ άρωμα σαν ξεχύνονται
βασιλικού και δυόσμου.
Na cidade esta sufoca
como os silêncios despertam
e começam a saltar
e com ciladas.
Correm sem me ouvir
e falam
em segredo riem
vêem das profundezas
do tempo que briga
e nos ameaçam.
Portas não abertas
a minha voz me afoga
os momentos seguro
Não posso fugir
logo parto
nos velhos tempos.
A cidade perdida
dentro dos silêncios do mundo
meu aroma derrama
reis e mentas.
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 16.01.2011