O prórpio Deus
Πάνω σου η γη ξυπνάει,
ήλιος μπαίνει από παντού.
Κάθομαι και σε κοιτάζω, μη με φοβάσαι.
Είσαι ακόμα από τον ύπνο,
τ’όνειρο έχει εξατμιστεί.
Μάρτιο θυμίζεις πώς να σε προβλέψω;
Ένα απ’όλα τα βιβλία
που έχω μέσα μου βαθιά
του έρωτα φεγγάρια μαύρα το φωτίζουν.
Τίποτα δεν έχει μείνει
κι όμως όλα είναι εδώ.
Άφησέ με να αγγίξω τα μαλλιά σου.
Τον ίδιο το Θεό να είχα απέναντί μου
σου λέω προτιμώ στην κόλαση μαζί σου.
Άφωνη η ζωή ρωτάει
τόση ομορφιά από πού;
Βρέχει ο ουρανός ρουμπίνια κι απαντάει:
Μόνο η αγάπη ξέρει τώρα έμαθα κι εγώ
πόσο ανάγκη έχω από την αγκαλιά σου.
Τον ίδιο το Θεό να είχα απέναντί μου
σου λέω προτιμώ στην κόλαση μαζί σου.
Τίποτα άλλο εκτός από εσένα στο φως.
Τίποτα άλλο που να με σκοτώνει γλυκά.
Τον ίδιο το Θεό να είχα απέναντί μου
σου λέω προτιμώ στην κόλαση μαζί σου.
Sobre a terra se desperta
sol domina por tudo
sento e olho
nçao com medo
É ainda desde o sono
o sonho teve escuta
Março lembra que se faz prevenir
um por toda a Bíblia
que tenho no fundo de mim
o amor de lua negra iluminado
Nada me tem
e como tudo está aqui
deixa-me tocar pelo seu cabelo
O mesmo Deus em mnha frente
te digo prefiro no inferno contigo
Uma voz pergunta
tão bela que
corre o céu de rubi e responde
só o amor sabe agora e eu
quando preciso ter seu abraço
O mesmo Deus em minha frente
te digo prefiro no inferno contigo
nada diferente de você na luz
Nada que escureça docemente.
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 17.01.2011