Als het avond wordt...
Έφυγες και πήγες μακριά,
σύννεφα σκεπάσαν την καρδιά,
σβήσαν απ’ τα χείλη τα τραγούδια,
γύρω μαραθήκαν τα λουλούδια.
Και τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δε θα γυρίσεις πια.
Στους μεγάλους δρόμους περπατώ,
με το βλέμμα μου σ’ αναζητώ,
λες κι αντιλαλούν τα βήματά σου
και ο πόνος με τραβάει κοντά σου.
Και τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δε θα γυρίσεις πια.
Στα κλαδιά σωπαίνουν τα πουλιά,
έρημη η παλιά μας η φωλιά,
φύτρωσε στην πόρτα μας χορτάρι,
απ’ τα χέρια μου σ’ έχουνε πάρει.
Μα τα δειλινά
μια φωνή μου ψιθυρίζει
μυστικά
δε θα γυρίσεις πια.
Je ging, ver weg ging je,
wolken verduisteren mijn hart
geen lied komt er meer over mijn lippen
rondom zijn de bloemen verwelkt
en als het avond wordt
hoor ik een stem
zacht en geheimzinnig:
je komt niet meer terug.
Langs lange straten loop ik,
Je steeds zoekend met mijn ogen,
het lijkt wel alsof ik je voetstap hoor weerklinken
alsof het verdriet me naar je toe trekt.
en als het avond wordt
hoor ik een stem
zacht en geheimzinnig:
je komt niet meer terug.
De vogels zwijgen in de takken
verlaten is ons oude nestje
voor de deur woekert onkruid
weggenomen ben je uit mijn armen
Maar als het avond wordt
hoor ik een stem
zacht en geheimzinnig:
je komt niet meer terug.
saminthe © 23.01.2011