The time that goes by
Πόσος χρόνος φεύγει σε μια αναλαμπή,
σε μια λάμψη μέσ’ του μυαλού τη φυγή
Πόσοι ακόμα αντέχουν να κλαιν’ σιωπηλά
τα βράδια που μόνοι χορεύουν σκυφτά;
Πίσω από γκρίζες κουρτίνες σκιές,
οράματα του χθες
χοροί Παραδείσου με σπρώχνουν αλλού,
σε πίστες σκοτεινές
ανάσες μου γυμνές, χαρές μου λιγοστές,
ανάγκες... σαν φωτιές...
Ποιος μου παίρνει τη ζωή μου και γελάει
και τη δύναμη μου, που να τη σκορπάει;
Στο χρόνο θυμώνω, γυρίζω ξανά
σε μνήμες δυνατές
Λογάριασα χρόνια, μου βγήκαν ευχές
που `μειναν ορφανές
Τα όνειρα θολά, οι φόβοι μου θεριά...
Οι νύχτες παγωνιά...
How much time can fly in a spark,
in a shining through the escapism of the mind
How many others can still stand crying silently
at the nights they're dancing with a lowered head alone?
Behind grey curtains, shadows crawl,
visions of yesterday
dances of Heaven pushing me elsewhere,
to darkened halls
my bare breathing, my few joy,
urges.... like fire
Who is taking my life laughing
and my strength, where does he scatter it?
I'm getting angry with time, turning back again
to strong memories
I counted the years, they turned out to be wishes
left orphaned
The dreams are blurry, my fears like beasts...
The nights are freezing...
Piper87 © 01.02.2011