I open my mouth
Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.
Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν’ ακούν των ερώτων τα θαύματα.
Ζαλίζει τ’ αγιόκλημα και κατεβαίνω στον κήπο μου
και θάβω τα πτώματα των μυστικών μου νεκρών
και το λώρο το χρυσό των προδομένων
αστέρων τους κόβω να περάσουν στην άβυσσο.
Σκουριάζουν τα σίδερα και τιμωρώ τον αιώνα τους
εγώ που δοκίμασα τις μυριάδες αιχμές
κι από γιούλια και ναρκίσσους το καινούργιο
μαχαίρι ετοιμάζω που αρμόζει στους Ήρωες.
Γυμνώνω τα στήθη μου και ξαπολυούνται οι άνεμοι
κι ερείπια σαρώνουνε τις χαλασμένες ψυχές
κι απ’ τα νέφη τα πυκνά της καθαρίζουν
τη γη, να φανούν τα Λιβάδια τα Πάντερπνα!
(Οι δύο πρώτες στροφές είναι μελοποιημένες).
I open my mouth and the sea rejoices
and takes my words into its dark caves
and whispers them to its young seals
at nights that cry for the suffering of man
I slit my veins and my dreams grow red
and become a hoop in the world of children
and bedclothes of young girls who stay awake
hidden to hear the miracles of love.
Kate © 13.02.2011