The tear of sunshine
Κρύος ο αέρας, το στόμα της ξερό
ψηλά οι γιακάδες και τα χέρια στο σακάκι
όποιος κοιτάζει μες στα μάτια τον καιρό
χάνει τον κόσμο αλλά βρίσκει την Ιθάκη.
Μοιάζει με θάλασσα ετούτη η σιωπή
άδειο προάστιο σαν παλιό σπασμένο ντέφι
όποιος αγγίζει τα ξυράφια θα κοπεί
κι όποιος ξεχνιέται μέσα του δεν επιστρέφει.
Έχει στα μάτια της βαθιά μια προσευχή
την έκλεισε σε μια παγίδα από παιδάκι
ισορροπώντας τη δική της διαστροφή
σκαλίζει γράμματα κι ελπίδες στο παγκάκι.
Ήταν μεγάλη κι ας φαινότανε μικρή
γύρω απ’ την έρημο μια όαση ξυπνούσε
μονάχα αστέρια που να πέφτουν έχω δει
το είπε τότε που γι αστέρια της μιλούσε.
Πνιγμένοι άγγελοι κοιμούνται στους βυθούς
μα οι ουρανοί είναι γεμάτοι με ναυάγια
ξύπνα τους έρωτες που έχεις μυστικούς
μ’ ένα σου νόημα λύσε όλα μου τα μάγια.
Cold air, her mouth has dried
raising the collar and the hands in the coat
he who looks at the weather in the eyes
loses the world but finds Ithaca.
This silence resembles the silence
an empty suburb like some old broken drum
he who'll touch the blade shall be cut
and he who gets lost in himself will never return.
Deep in her eyes she's keeping a prayer
she kept it trapped since she was little
balancing on her own twist
she's carving letters and hopes on the bench.
She was old yet she looked young
around the desert some oasis was waking
I've only seen the stars that fall
she said it for when (he) talked to her of stars.
Drowned angels sleeping in the depths
but the skies are filled with shipwrecks
wake up the loving you keep in secret
with only one of your gestures break all the spells upon me.
Piper87 © 17.02.2011