Doy la mano a la justicia
Μέρα στιλπνή αχιβάδα της φωνής που μ’ έπλασες
γυμνόν να περπατώ στις καθημερινές μου Κυριακές
ανάμεσ’ από των γιαλών τα καλωσόρισες
φύσα τον πρωτογνώριστο άνεμο.
Άπλωσε μια πρασιά στοργής
για να κυλήσει ο ήλιος το κεφάλι του.
Ν’ ανάψει με τα χείλια του τις παπαρούνες,
τις παπαρούνες που θα δρέψουν οι περήφανοι άνθρωποι
για να μην είναι άλλο σημάδι στο γυμνό τους στήθος.
Από το αίμα της αψηφισιάς που ξέγραψε τη θλίψη
φτάνοντας ως τη μνήμη της ελευθερίας.
Είπα τον έρωτα την υγεία του ρόδου, την αχτίδα,
που μονάχη ολόισα βρίσκει την καρδιά.
Την Ελλάδα που με σιγουριά πατάει στη θάλασσα.
Την Ελλάδα που με ταξιδεύει πάντοτε
σε γυμνά χιονόδοξα βουνά.
Δίνω το χέρι στη δικαιοσύνη,
διάφανη κρήνη κορυφαία πηγή.
Ο ουρανός μου είναι βαθύς κι ανάλλαχτος.
Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα.
Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
Día lustroso concha de la voz que me creabas
desnudo para caminar en mis domingos cotidianos
entre los bienvenidos de las playas
sopla el viento primo conocido.
Propaga un césped de cariño
para que el sol gire su cabeza
Para encender las amapolas con sus labios
las amapolas que serán cogidas por hombres orgullosos
para no ser otra marca en sus pechos desnudos.
De la sangre del desafío que deshereda la tristeza
llego a la memoria de la libertad.
Dijo el amor salud de la rosa, el rayo
que, sola, directamente encuentra el corazón.
La Grecia que descansa firmemente en el mar
La Grecia que me viaja siempre
a las montañas desnudas glorificadas por la nieve.
Doy la mano a la justicia
caño transparente fuente suprema.
Mi cielo es profundo e inmutable.
Quien yo amo se nace interminable.
Quien yo amo se encuentra al inicio de siempre.
fcotrina © 25.02.2011