¿Qué mar?
Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του
Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή
Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του
Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη
Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις
Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς
Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει
Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς
Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα
Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια
Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα
Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά
Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του
Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό
Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του
Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό
Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη
Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή
Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα `ναι αρκετά μεγάλη
Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;
Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει
Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια
Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη
Ο ποταμός που κύλησε σαν έσπασε η καρδιά
Dinos dónde se fue agosto con sus campanarios
Tu risa que llenaba de lluvia nuestra casa
Ahora el viento nos da desnudo su abrazo
Oh rostro que cubrió de mármol la tierra entera
Cuántas miradas apagadas miran cuando miras
Cuántas bocas atadas hablan cuando hablas
Era la fuerza del sol la rosa que madura
Ventanas cerradas los pechos que amas.
Hay corazones que aprendimos como cartas abiertas
Hay mesas donde nadie se sentará más
Una música muy querida que compusieron para ti
Tantos miles de dedos por última vez
A vosotros a los que cogío pesada muerte en sus dedos
De vuestros ojos corre el alba cual agua
Astros en cada frente y luz su planta
Ninguna vida se escribe sin esta lágrima
Dos temporadas apoyadas una en otra
Oh rostro iluminado por un relámpago lejano
Qué mar, qué mar será suficientemente grande
para albergar la pena que acumuló el alma
Como rosa mítica se cierra una noche el mundo
Es la puerta por donde ya no pasará nadie
Es la inquietud del verdugo la serenidad del héroe
El río que fluyó al partirse el corazón
Avellinou © 01.03.2011