Rosa
Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά σε πολιτεία μαγική γυρνάμε δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις σε ένα παραμύθι εφιαλτικό φωνή εντόμου τώρα ειν’ η φωνή μου φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία πώς η ιστορία γίνεται σιωπή τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι πώς σ’ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα και γω μέσ’ στην ομίχλη και τη μπόρα κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία πώς η ιστορία γίνεται σιωπή τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί		Os meus lábios secos e sedentos… buscam no asfalto água… passam ao meu lado os veículos e você me diz que nos espera o tormento e me empurra no cabaré escuro... Vamos juntos na mesma rua mas os nossos quartos separados em cidade mágica rodeamos não quero mais aprender a viver suficiente para mim a s alegrias de dois beijos Com o jogo de roleta se perde em um conto de pesadelo voz de um inseto agora uma voz minha vida como planta trepadeira me corta e me risca no vazio Como necessito criar a história como a história se faz em silêncio e o que me olha Rosa , paraliso desculpe-me por não entender o que dizem os computadores e números Meu amor feito de carbono e enxofre como mudou assim o tempo passamos sobre os veículos e dentro da neblina a chuva dormimos ao lado Como necessito criar a história como a história se faz em silêncio e o que me olha Rosa , paraliso desculpe-me por não entender o que dizem os computadores e números
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 06.03.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info