Sótano
Τους ήλιους δεν εμέτρησες
που σε ζητήσαν τόσα χρόνια.
Πού `σαι γυναίκα
με τα γαλάζια τσίνορα;
Σ’ έκρυψε στο φουστάνι της
η μαραμένη κοπέλα
πέντε χειμώνες σ’ έθαψαν
σε χιόνι λασπερό.
Μεγάλη νυχτερίδα τρέφεται
απ’ τη νιότη σου
γι’ αυτό νωρίς βραδιάζει
πριν χορτάσεις.
Το μεσημέρι καίει
στα ψηλά τα δώματα,
το κύμα του ξανθό
λούζει τους δρόμους.
Πεθαίνεις με τους ποιητές
κάθε ηλιοβασίλεμα.
Τα χέρια σου μυρίζουν
απ’ τα μαλλιά τους.
Χτυπάει η καμπάνα
που δεν πιστεύεις πια.
Σε ξένη αυλή συνομιλείς
με το φεγγάρι.
Σου `φερε ο Μυλόζ
φέτος την άνοιξη.
Την πείνα σου ποιος άλλος
μπορούσε να νοιαστεί;
Φουρτούνιασε τη γειτονιά
το φιλντισένιο αμάξι του.
Γίνου όμορφη, γίνου όμορφη,
στα περιβόλια θα σε δείξει.
Έχεις ένα χαμόγελο
από μαργαριτάρια,
ψαράδες Σικελοί
στο ταίριαξαν να το φοράς.
Ψάξε και βρες το
πριν σε κλείσει η νύχτα
σ’ ένα υπόγειο βαθύτερο
από τούτο.
No has contado los soles
que por tantos años te pedían,
¿Dónde estás,
mujer con las pestañas celestes?
La marchitada chica
te escondió en su vestido,
cinco inviernos te enterraron
en nieve fangoso.
Un murciélago grande
se alimenta de tu joventud
y por eso temprano anochece,
antes que te hartes.
El mediodía quema
en los cuartos altos
y su ola rubia
baña las calles.
Mueres con las poetas
cada puesta de sol,
tus manos huelen
de sus cabellos.
Suena la campana,
en que no crees más.
En un patio extraño
estás conversando con la luna.
Éste año, Myloz
te ha traído la primavera.
¿Quién otro podría
interesarse en tu hambre?
El bárrio fue tempestuoso
por su coche de marfil.
¡Hazte guapa! ¡Hazte guapa!
Te va a mostrar a los huertos.
Tienes una sonrisa
de perlas,
pescadores sicilianos
la emparejaron para que la lleves.
Búscala y encuéntrala
antes que la noche te cierre
en un sótano
más profundo que éste...
Tanyks © 14.03.2011