Em um teatro vazio
Σε άδειο θέατρο χωρίς τους θεατές
μέσα στη νύχτα σαν καράβι ταξιδεύεις
βρίσκεις λιμάνια που βουλιάξανε στο χθες
και να βρεθείς ξανά στο χάος κινδυνεύεις
Παλιές αγάπες αγιασμένες και μικρές
κι άλλες που μείνανε στον κόσμο κολασμένες
σαν καραμέλες μες στο στόμα μας πικρές
μας ταξιδεύουν κάθε βράδυ στοιχειωμένες
Κάτι αγάπες αγιασμένες και μικρές
Παλιές αγάπες
Είχα μι’ αγάπη τ’ όνειρό μου ν’ ακουμπώ
κι έγινε θέατρο κι αυτό πυρπολημένο
δεν έχει πόρτα μήτε είσοδο να μπω
μονάχα ένα θεατή και μεθυσμένο
Em um vazio teatro sem expectadores
dentro a noite como navio que viaja
buscas porto onde desembarga no ontem
e corre novamente ao caos
Velhos amores santificados e amargos
e outros que ficam no mundo feridos
como caramelos dentro da boca, amargos
mas viajam em cada noite escura
Alguns amores santificados e amargos
velhos amores
Tinha um amor o meu sonho
e se torna um teatro esse incêndio
não tem porta e nem saída só um expecatador bêbado
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 14.03.2011