Ojos sin razón
Είναι τα μάτια σου
ένας διάδρομος παλιός
δάκρυα πνιγμένα
ξεφλουδίζουνε τους τοίχους
που ένας ένοικος αθόρυβος κρυφός
αντί συνθήματα
ζωγράφισε με στίχους
Και μέσα υπάρχουν τα σκαλιά
που οδηγούν
σ’ ένα υπόγειο με παιχνίδια χαλασμένα
όσα οι άνθρωποι βαριούνται και ξεχνούν
μετά τη χρήση
τα φορτώνουνε σε σένα
Μου λες τα μάτια σου
να μη τα αγαπώ
και να μη πάψω
να πιστεύω στα δικά μου
μα αυτά τα μάτια όπου χαθώ
κι όπου βρεθώ
τα έχω πίσω μου
και μέσα και μπροστά μου
Μέσα στην ίριδα ανάβει μια φωτιά
που κάθε άστεγο
και άνεργο ζεσταίνει
κι η καλοσύνη τους
απλώνει σαν λαδιά
να μαλακώσει μιαν ανάγκη
πετρωμένη
Σ’αυτά τα μάτια δεν υπάρχει λογική
όσο βαθιά κι αν τα κοιτάζω
μ’αγαπούνε
της ιστορίας πυρπολούν τη φυλακή
στα παραμύθια και στ’ αστέρια
να με βρούνε
Tus ojos son
un pasillo viejo
lágrimas ahogadas
pelan las paredes
donde un quedo huésped secreto
en lugar de esloganes
pintaba por los versos
Y dentro están las escaleras
que conducen a un sótano lleno de juguetes rotos
todo lo de que la gente se aburre y lo olvida
después del uso,
eso lo carga a tí
Me dices que
no deba amar tus ojos
y no deje
de creer en los míos
pero estos ojos, en cualquier parte me estoy perdiendo
y me estoy encontrando,
los tengo atrás de mí
dentro de mí y delante de mí
Un fuego se enciende en el iris
que calienta cada persona sin techo
y sin trabajo
su bondad
extiende como una mancha de aceite
para suavizar un necesidad
petrificada
En estos ojos no está la razón
no importa cuanto profundamente los mire
me aman
encienden la prisión de la historia
para encontrarme
en los cuentos de hadas y las estrellas
curros_mujer © 24.03.2011