Carta de um doente
Φίλε μου Αλέξη, το `λαβα το γράμμα σου
και με ρωτάς τι γίνομαι, τι κάνω
Μάθε, ο γιατρός πως είπε στη μητέρα μου
ότι σε λίγες μέρες θα πεθάνω...
Είναι καιρός όπου έπληξα διαβάζοντας
όλο τα ίδια που έχω εδώ βιβλία
κι όλο εποθούσα κάτι νέο να μάθαινα
που να μου φέρει λίγη ποικιλία
Κι ήρθεν εχθές το νέο έτσι απροσδόκητα
σιγά ο γιατρός στο διάδρομο εμιλούσε
και τ’ άκουσα, στην κάμαρα σκοτείνιαζε
κι ο θόρυβος του δρόμου σταματούσε
Έκλαψα βέβαια, κάτω απ’ την κουβέρτα μου
Λυπήθηκα. Για σκέψου, τόσο νέος
μα στον εαυτό μου αμέσως υποσχέθηκα
πως θα φανώ, σαν πάντοτε, γενναίος
Θυμάσαι, που ταξίδια ονειρευόμουνα
κι είχα ένα διαβήτη κι ένα χάρτη
και πάντα για να φύγω ετοιμαζόμουνα
κι όλο η μητέρα μου `λεγε: Το Μάρτη...
Τώρα στο τζάμι ένα καράβι εσκάρωσα
κι ένα του Μαγκρ στιχάκι έχω σκαλίσει:
«Τι θλίψη στα ταξίδια κρύβεται άπειρη!»
κι εγώ για ένα ταξίδι έχω κινήσει
Να πεις σ’ όλους τους φίλους χαιρετίσματα
κι αν τύχει ν’ απαντήσεις την Ελένη
πως μ’ ένα φορτηγό πες της μπαρκάρισα
και τώρα πια να μη με περιμένει
Αλήθεια, ο Χάρος ήθελα να `ρχότανε
σαν ένας καπετάνιος να με πάρει
χτυπώντας τις βαριές πέτσινες μπότες του
κι ένα μακρύ τσιμπούκι να φουμάρει
Αλέξη, νιώθω τώρα πως σε κούρασα
μπορεί κιόλας να σ’ έκαμα να κλάψεις
δε θα `βρεις, βέβαια, λόγια για μια απάντηση
μα δε θα λάβεις κόπο να μου γράψεις...
Alexis meu amigo , chegou a sua carta
e me pergunta o que faço
Saiba o que o médico disse à minha mãe
que em poucos dias vou morrer....
É o tempo que se cansa de ler
sempre o mesmo livro que tenho aqui
e tudo desejo algo novo a aprender
que me trouxesse um pouco de variedade
E ontem o novo como algo improvisado
devagar o médico no corredor falava
e te escutava no quarto que escurecia
e os sons da rua paravam
Chorava sob a coberta
Desprazer. Para quem pensou ser jovem
mas nisso prometi a mim mesmo
que vou me mostrar como corajoso
Te recordo que sonhava com a viagem
e tinha uma diabete em uma carta
e sempre eu saia
e sempre a minha mãe dizia em março...
Agora no vidro um navio desenhei
e um
e um verso de Magr*
! Que tristeza a viagem que ficano infinito!"
eu numa viagem em que parto”
Saúda sempre de teus amigos
e se encontrar com Elena
como um cargueiro embarquei
e agora não me espere mais
A verdade, queira dizer Caronte
como em um capitão que leva
batendo no fundo suas pesadas botas
e fumava um longo caximbo
Alexi, sinto agora como está cansado
talvez já tenha chorado
você não vai me encontrar, nenhuma palavra que me responda
mas não tenha o trabalho de me escrever...
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 03.04.2011