Lua que chora
Η ζωή μας, θλιβερό παραμύθι
που χαρούμενο τέλος δε θα έχει ποτέ.
Η ζωή μας, θλιβερές αναμνήσεις, φορτωμένες
με πίκρα και βαθιά μυστικά και βαθιά μυστικά.
Δακρυσμένα φεγγάρια
όνειρα παγωμένα
καλοκαίρια χαμένα
με σπασμένα φτερά
Δακρυσμένα φεγγάρια
γελασμένες ελπίδες
τσακισμένα κλωνάρια
με σημάδια βαθιά
Δακρυσμένα φεγγάρια
της ψυχής μου παγίδες
να φωτίζουν τα χνάρια
από πάθη παλιά.
Τα όνειρά μας τα κρατούσα κρυμμένα
μην τα πάρει ο αγέρας και χαθούν ξαφνικά.
Μα ο χειμώνας, που σε πήρε από μένα
τα σκορπά μανιασμένα και νυχτώνει ξανά
και νυχτώνει ξανά.
Δακρυσμένα φεγγάρια...
A nossa vida, triste fábula
onde final feliz nunca vai ter
A nossa vida, tristes lembranças valiosas
com profunda tristeza escondida
Lua que chora
sonhos congelados
verão perdido
com asas quebradas
Lua que chora
enganosas esperanças
brota inflamações
com marcas profundas
Lua que chora
artimanhas da alma
que esclarecem pegadas
de velha paixão
Os nossos sonhos presos
os ventos não levam de repente
Mas o inverno que te levou de mim
e despede a e anoitece novamente
e anoitece novamente
Lua que chora...
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 03.04.2011