La balada de Uri

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ


Cielo, no diré sí
cielo, amigo lejano
cómo acepte la ternura de otro abrazo
cómo acepte, mi madre es la tierra
cómo renuncie la luz rubia de la vida
ay cielo duelo lejano

Cada atardecer miro el cielo,
el azul claro
y escucho una voz,
campana festiva
alentarme

Cada Domingo me decía ir allí
allí, allí
donde los pájaros extraños
construyen un nido
en los escalones del sol

Cielo, no diré sí
cielo, amigo lejano
cómo acepte la ternura de otro abrazo
cómo acepte, mi madre es la tierra
cómo renuncie la luz rubia de la vida
ay cielo duelo lejano

Cada atardecer miro el cielo,
el azul claro
y una voz loca
como caricia y amenaza
me llama a su lado

Cada Domingo me decía ir allí,
allí, allí
me prometa los océanos
cometas luminosas
y cualquier cosa que la mente imagine

Cielo, no diré sí
cielo, amigo lejano
cómo acepte la ternura de otro abrazo
cómo acepte, mi madre es la tierra
cómo renuncie la luz rubia de la vida
ay cielo duelo lejano

curros_mujer © 09.04.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info