La balada de Uri
Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι ουρανέ, φίλε μακρινέ πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, το γαλανό κι ακούω μια φωνή, καμπάνα γιορτινή να με παρακινεί Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά στου ήλιου τα σκαλιά Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι ουρανέ, φίλε μακρινέ πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, το γαλανό και μια φωνή τρελή σαν χάδι κι απειλή κοντά της με καλεί Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί μου τάζει ωκεανούς κομήτες φωτεινούς και ό,τι βάζει ο νους Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι ουρανέ, φίλε μακρινέ πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη πώς ν’ αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ		Cielo, no diré sí cielo, amigo lejano cómo acepte la ternura de otro abrazo cómo acepte, mi madre es la tierra cómo renuncie la luz rubia de la vida ay cielo duelo lejano Cada atardecer miro el cielo, el azul claro y escucho una voz, campana festiva alentarme Cada Domingo me decía ir allí allí, allí donde los pájaros extraños construyen un nido en los escalones del sol Cielo, no diré sí cielo, amigo lejano cómo acepte la ternura de otro abrazo cómo acepte, mi madre es la tierra cómo renuncie la luz rubia de la vida ay cielo duelo lejano Cada atardecer miro el cielo, el azul claro y una voz loca como caricia y amenaza me llama a su lado Cada Domingo me decía ir allí, allí, allí me prometa los océanos cometas luminosas y cualquier cosa que la mente imagine Cielo, no diré sí cielo, amigo lejano cómo acepte la ternura de otro abrazo cómo acepte, mi madre es la tierra cómo renuncie la luz rubia de la vida ay cielo duelo lejano
curros_mujer © 09.04.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info