Drapetsona
Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Construida con la sangre, cada piedra una pena
cada una de sus uñas era amargura y llanto
Pero, en las noches, cuando volvimos a casa del trabajo,
yo y ella, sueños y besos.
Ella fue golpeada por el viento y la lluvia,
pero ella fue un puerto, un abrazo y dulce espera,
¡Ah, nuestra casita, tenía un alma también!
¡Lleva nuestras guirnaldas de la boda, lleva nuestro geranio!
no hay vida para nosotros en Drapetsona
¡Tenga mi mano y vamos mi estrella!
nosotros viviremos, incluso si seamos pobres.
Una cama y una cuna en el rincón,
estrellas y pájaros eran en su techo con goteras
Cada una de sus puertas era sudor y suspiro,
cada una de sus ventanas era un cielo
Pero, cuando cayó la noche,
los niños se divertían en la pequeña calle
¡Ah, nuestra casita, tenía un corazón también!
¡Lleva nuestras guirnaldas de la boda, lleva nuestro geranio!
no hay vida para nosotros en Drapetswna
¡Tenga mi mano y vamos mi estrella!
nosotros viviremos, incluso si seamos pobres.
curros_mujer © 19.04.2011