Me ame
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ’ αγαπάς όσο μπορείς να μ’ αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ’ ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις
σαν άσπρο φως να ξαναρθείς.
Te escrevo de novo por precisar
às cinco da manhã
a única coisa que me resta
em pé no mundo é você
O que faço pela tua honra
a palavra teatral
com ao tua projeção na minha cabeça,
idolatrada nas cartas mortas
Me ame o quanto puder me amar
Você olha no espelho
vejo a sua face conhecida
e talvez a sua brutalidade se foi
mas levo embaraçado
O cheiro salta do cigarro
embaraça meu pensamento com tanta coisa
na parede alguma Mona Lisa
te traz ainda pra perto
Me ame o quanto puder me amar
Se termina essa carta
a minha necessidade não acaba
como ave sobre a corda
como o vagabundo que roda.
Quero te encontrar e me ilumine
a me contar as histórias
como a mãe terra que abraça
como luz branca que reacende
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 19.04.2011