Anoitece

Νυχτώνει
κι η μοναξιά στην ψυχή μου απλώνει.
Νυχτώνει
και ο καημός στην καρδιά μου φουντώνει.

Πού `ναι τα μάτια σου που με κοιτάζανε,
πού `ναι τα χέρια σου που μ’ αγκαλιάζανε;
Χάθηκες, δεν είσαι πουθενά
και νυχτώνει, νυχτώνει ξανά.
Νυχτώνει.

Νυχτώνει
κι η θύμησή σου πληγή που ματώνει.
Νυχτώνει
και η ανάσα στα χείλη παγώνει.


Anoitece
e fica a solidão da minha alma
Anoitece
e a magia no meu coração aumenta

Para onde olham os seus olhos?
onde as suas mãos abraçam?
Perdeste, não estás em nenhum lugar
e anoitece, anoitece novamente
anoitecce

Anoitece
e a sua lembrança que onde sangra
Anoitece
e a respiração congelam os lábios.

Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 19.04.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info