Anoitece | ||
Νυχτώνει κι η μοναξιά στην ψυχή μου απλώνει. Νυχτώνει και ο καημός στην καρδιά μου φουντώνει. Πού `ναι τα μάτια σου που με κοιτάζανε, πού `ναι τα χέρια σου που μ’ αγκαλιάζανε; Χάθηκες, δεν είσαι πουθενά και νυχτώνει, νυχτώνει ξανά. Νυχτώνει. Νυχτώνει κι η θύμησή σου πληγή που ματώνει. Νυχτώνει και η ανάσα στα χείλη παγώνει. | Anoitece e fica a solidão da minha alma Anoitece e a magia no meu coração aumenta Para onde olham os seus olhos? onde as suas mãos abraçam? Perdeste, não estás em nenhum lugar e anoitece, anoitece novamente anoitecce Anoitece e a sua lembrança que onde sangra Anoitece e a respiração congelam os lábios. | |
Marco Aurelio Funchal, Marco Aurelio Funchal © 19.04.2011 |
Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info