Carta a Señor Gatsos
Το σπασμένο βιολί του κόσμου ακόμα ουρλιάζει
Στα νωπά σπαρμένα χωράφια η μέρα χαράζει
Φαντάροι χορεύουν τις νύχτες σε άδειες ταβέρνες
Δελφίνια στο πέλαγο μόνα, νεράκι στις στέρνες
Νησιά ταξιδεύουν στον ήλιο, κανείς δε μιλάει
Την Άνοιξη όλοι προσμένουν
Κι αυτή προσπερνάει
Όλα κύριε Νίκο είναι εδώ
Όπως τα άφησες εσύ κι όπως τα ξέρεις
Από της λύπης τον καιρό
Κι όταν γυρίσεις και σε δω
Μέσα στη στάμνα τη χρυσή νερό να φέρεις
Της λησμονιάς πικρό νερό
Το πιστό σκυλί της Ιθάκης στα πόδια σου κλαίει
Και η καλή, παλιά Περσεφόνη τραγούδια σου λέει
Η φωτιά πληγή που σε καίει, δε λέει να γιάνει
Το πικρό το όνειρο φταίει του αδελφού Μακρυγιάννη
Πόσο ακόμα ραγιάδες η Κρήτη κι η Μάνη
Σκοτεινές μαυροφόρες, μανάδες στου Οδυσσέα το χάνι
El roto violín del mundo ya grita
El día amanece en los húmedos campos sembrados
Los soldados bailan en las noches en tavernas vacías
Delfines en el piélago solos, aguacita en las cisternas
Las islas viajan en el sol, nadie habla
Todos esperan la primavera
Y ella pasa de largo
Todo Señor Nico está aquí
Como lo dejaste y como lo supiste
Del tiempo de la tristeza
Y cuando volverás y te veré
lleva el agua en la jarra dorada
el agua amarga del olvido
El perro fiel de la Ítaca llora a tus pies
Y la buena, vieja Proserpina te canta canciones
El fuego es una herida que te quema, no puede curarse
Echa la culpa al sueño amargo de hermano Macriyannis
´¿Cuánto tiempo más, siervos?´ la Creta la Mani
Mujeres oscuras, vestidas en negro, madres en posada de Odiseo
curros_mujer © 19.04.2011