El puerto es viejo
Είναι παλιό το λιμάνι, δεν μπορώ πια να περιμένω
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πεύκα,
ούτε το φίλο που έφυγε στο νησί με τα πλατάνια,
ούτε το φίλο που έφυγε για τ’ ανοιχτά.
Χαϊδεύω τα σκουριασμένα κανόνια, χαϊδεύω τα κουπιά
να ζωντανέψει το κορμί μου και ν’ αποφασίσει.
Τα καραβόπανα δίνουν μόνο τη μυρωδιά
του αλατιού της άλλης τρικυμίας.
Αν το θέλησα να μείνω μόνος, γύρεψα
τη μοναξιά, δε γύρεψα μια τέτοια απαντοχή,
το κομμάτιασμα της ψυχής μου στον ορίζοντα,
αυτές τις γραμμές, αυτά τα χρώματα, αυτή τη σιγή.
Τ’ άστρα της νύχτας με γυρίζουν στην προσδοκία
του Οδυσσέα για τους νεκρούς μες στ’ ασφοδίλια.
Μες στ’ ασφοδίλια σαν αράξαμε εδώ πέρα θέλαμε να βρούμε
τη λαγκαδιά που είδε τον Άδωνι λαβωμένο.
El puerto es viejo, no puedo esperar más
ni el amigo que salió en la isla con los pinos,
ni el amigo que salió en la isla de los plátanos,
ni el amigo que salió por el mar abierto.
Acaricio los cañones, acaricio los remos
para que mi cuerpo se reanime y decida.
Las velas dan solamente el olor
de la sal de otra tempestad.
Si quiera permanecer solo, busqué
la soledad, no busqué tal soporte,
la rotura de mi alma en el horizonte,
estas lineas, estos colores, este silencio.
Las estrellas de la noche me devuelven a la anticipación
de Ulises por los muertos en los asfódelos.
En los asfédelos, cuando fondeamos aquí, queríamos encontrar
la garganta que vio el Adonis herido.
curros_mujer © 19.04.2011