Penelope
Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις κι εγώ που γύρισα τον κόσμο δίχως χάρτη άκου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη Σε σένα πάντα θα γυρνώ κι αν δε σου φτάνει καράβι γίνε να γινώ εγώ λιμάνι να δούμε μάτια μου στο τέλος ποιος θα αντέξει και ποιος καλύτερα το ρόλο του θα παίξει Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη Κι όσα δεν έγιναν μην τρέχεις να προλάβεις αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις πως ήσουν πάντα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος εσύ η ασπίδα μου το τόξο και το βέλος Κι όλους τους ξέμπαρκους θα τρώει το σαράκι κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις		You're telling me you're tired, you don't want to wait Weaving the same dress for twenty years and I, who have sailed the world without a map listen to what I learned, tied on the mast All those who never embarked are overwhelmed with grief and those who travelled are jealous of Ithaca To you I will always return and if it's not enough for you be a ship and I'll be a harbor we'll see, my dear, who will last in the end and who will play their part better All those who never embarked are overwhelmed with grief and those who travelled are jealous of Ithaca And everything that didn't happen don't hurry to catch since you never managed to understand that you were always, from the start until the end my shield, my bow and the arrow And all those who never embarked are overwhelmed with grief and those who travelled are jealous of Ithaca You're telling me you're tired, you don't want to wait Weaving the same dress for twenty years
Vestige2, Ήρα © 14.05.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info