Penélope
Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις
κι εγώ που γύρισα τον κόσμο δίχως χάρτη
άκου τι έμαθα δεμένος στο κατάρτι
Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη
Σε σένα πάντα θα γυρνώ κι αν δε σου φτάνει
καράβι γίνε να γινώ εγώ λιμάνι
να δούμε μάτια μου στο τέλος ποιος θα αντέξει
και ποιος καλύτερα το ρόλο του θα παίξει
Όλους τους ξέμπαρκους τους τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη
Κι όσα δεν έγιναν μην τρέχεις να προλάβεις
αφού δεν μπόρεσες ποτέ να καταλάβεις
πως ήσουν πάντα απ’ την αρχή μέχρι το τέλος
εσύ η ασπίδα μου το τόξο και το βέλος
Κι όλους τους ξέμπαρκους θα τρώει το σαράκι
κι όσοι ταξίδεψαν ζηλεύουν την Ιθάκη
Μου λες κουράστηκες δε θες να περιμένεις
είκοσι χρόνια το ίδιο φόρεμα να υφαίνεις
Me dices que estás cansada no quieres esperar
y tejer por veinte años el mismo vestido
y yo que vagué el mundo sin mapa
¡escucha que aprendí empatado al mástil!
Todos los marineros en tierra son comidos por la nostalgia
y todos que viajaron son envidiosos de Ítaca
Volveré siempre a ti y si eso no es suficiente
sé un barco para que me convierta en un puerto
para ver, mis ojos, quién lo soportará al fin
y quién jugará su papel mejor
Todos los marineros en tierra son comidos por la nostalgia
y todos que viajaron son envidiosos de Ítaca
¡Y no corras para coger todo lo que sucedió
ya que no pudiste comprender más
que tú eres siempre del comienzo al fin
mi escudo, mi arco y mi flecha
Todos los marineros en tierra son comidos por la nostalgia
y todos que viajaron son envidiosos de Ítaca
Me dices que estás cansada no quieres esperar
y tejer por veinte años el mismo vestido
curros_mujer © 14.05.2011