Fairytale with a sad ending
Κάποτε γνώρισα μια λίμνη μάτια μου, μάτια μου κάποτε γνώρισα μια λίμνη που ‘θελε να ‘ναι θάλασσα Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα μάτια μου, αχ μάτια μου κάποτε αντάμωσα μια πέτρα που ‘θελε βράχος να γενεί Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Κάποτε αγάπησα μια κόρη μάτια μου, μαύρα μάτια μου που ρωτούσε κάθε αγόρι πότε γυναίκα θα γενεί Και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει την τρώει το μαράζι Έχουν περάσει χρόνοι δέκα μάτια μου, αχ μάτια μου η κόρη γίνηκε γυναίκα μα εγώ απόμεινα παιδί Και κάθε που χαράζει με τρώει το μαράζι και κάθε που χαράζει με τρώει το μαράζι		I once met a lake my eyes, my eyes* I once met a lake who wanted to be a sea And at every dawn she's eaten up with sorrow And at every dawn she's eaten up with sorrow I once came across a stone my eyes, ah, my eyes I once came across a stone who wanted to become a rock And at every dawn she's eaten up with sorrow And at every dawn she's eaten up with sorrow I once loved a girl my eyes, my black eyes who asked every boy when she will become a woman And at every dawn she's eaten up with sorrow And at every dawn she's eaten up with sorrow It's been ten years my eyes, ah, my eyes the girl has become a woman but I remained a child And at every dawn I'm eaten up with sorrow and at every dawn I'm eaten up with sorrow
Vestige2, Ήρα © 14.05.2011

Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info