Ideal suicides
Γυρίζουν το κλειδί στην πόρτα, παίρνουν
τα παλιά, φυλαγμένα γράμματά τους,
διαβάζουν ήσυχα, κι έπειτα σέρνουν
για τελευταία φορά τα βήματά τους.
Ήταν η ζωή τους, λένε, τραγωδία.
Θεέ μου, το φρικτό γέλιο των ανθρώπων,
τα δάκρυα, ο ίδρως, η νοσταλγία
των ουρανών, η ερημιά των τόπων.
Στέκονται στο παράθυρο, κοιτάνε
τα δέντρα, τα παιδιά, πέρα τη φύση,
τους μαρμαράδες που σφυροκοπάνε,
τον ήλιο που για πάντα θέλει δύσει.
Όλα τελείωσαν. Το σημείωμα να το,
σύντομο, απλό, βαθύ, καθώς ταιριάζει,
αδιαφορία, συγχώρηση γεμάτο
για κείνον που θα κλαίει και θα διαβάζει.
Βλέπουν τον καθρέφτη, βλέπουν την ώρα,
ρωτούν αν είναι τρέλα τάχα ή λάθος,
«όλα τελείωσαν» ψιθυρίζουν «τώρα»,
πως θ’ αναβάλουν βέβαιοι κατά βάθος..
They turn the key at the door, they take
their old, save letters,
they read quietly, and then they drag
for the last time their steps.
Their life was, they claim, a tragedy.
My God, the horrible laughter of people,
the tears, the sweat, the nostalgia
of the heavens, the desolation of the places.
They stand by the window, looking
at the trees, the children, beyond nature,
the marblemen who hammer away,
the sun that will forever set.
Its all over. The note here it is,
brief, simple, profound, as it is proper,
indifference, filled with forgiveness
for the one who will be crying and reading.
They look at the mirror, they look at the time,
they ask if it is madness supposedly or mistake,
«its all over» they whisper «now»,
being certain deeply inside that they will postpone...
Mιλτος Mπ. © 22.11.2005