Absolute silence of the grave
Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει.
"Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ’ έχω `γώ στο χέρι;
Οπού συ μου `γινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει".
Absolute silence of the grave over the prairie reigns.
A birdie calls, it grasps a grain and mother fills with envy.
These eyes the hunger blackened them on them the mother vows
there by the side that good man stands the Souliotes weeping.
Pitiful rifle and dark, why on my hands I keep you?
That heavy you become for me and now the Turk can sense it".
Mιλτος Mπ. © 22.11.2005