Caía un silencio profundo
Έπεφτε βαθιά σιωπή
στο παλιό μας δάσο
"τρέξε να σε πιάσω"
μου χες πρωτοπεί
Και όταν έτριζε η βροχή
στα πεσμένα φύλλα,
πόση ανατριχίλα
μέσα στην ψυχή.
Κίτρινο πικρό κρασί,
κίτρινο φεγγάρι,
φεύγαν οι φαντάροι
έφευγες και συ.
Κι είχες μέσα στην ματιά
ένα σκούρο θάμπος,
ένα σκούρο...σάμπως
να ‘πεφτε η νυχτιά
Κάποια κόκκινη πληγή
που δεν λέει να κλείσει,
το μικρό ξωκλήσι
δίπλα στην πηγή
Και μια κίτρινη σιγή
στο παλιό μας δάσο,
πώς να σε ξεχάσω
που σε πήρε η γη
Caía un silencio profundo
en nuestro bosque viejo
´corre para que te coja´
me has dicho por la primera vez
Y cuando la lluvia repiqueteaba
sobre las hojas caídas,
cuál escalofrío en el alma.
Amarillo vino amargo,
amarilla luna,
salían los soldados
salías tú también.
Y tuviste en tu mirada
una opacidad oscura,
una oscuridad... como si
la noche se caía.
Alguna herida roja
que no puede cerrarse,
la ermita pequeña
al lado de la fuente
Y un silencio amarillo
en nuestro bosque viejo,
¡cómo olvidarte
a ti a quien la tierra reclamó!
curros_mujer © 05.06.2011