Visoko
Ίχνη, φωνές
Ανάσες, στιγμές το βράδυ αυτό, κεφάλι σκυφτό
Αέρας φυσά, ξεφεύγει και πάει
και μόνο εγώ θα μείνω εδώ
Εδώ σαν το δέντρο που έχει ριζώσει
και δίπλα του άλλο δε λέει να φυτρώσει
Ψηλά, το κεφάλι ψηλά
Ψηλά, θα βγουν πάλι φτερά
Ψηλά θα πετάξω, θα φύγω να ψάξω
αυτούς που δε ζουν χαμηλά
και χτίσαν σπίτι ψηλά
να βλέπουν τον κόσμο δειλά
δειλά να αγαπάει, δειλά να πονάει
δειλά να ανασαίνει, δειλά
Λόγια βαριά, χάδια θεριά
και μια φωνή θλιμμένη, χλομή
Κομμάτια γυαλί
νερό χρυσάφι και μια ψυχή, λιωμένο κερί
Κερί που μερόνυχτα μένει αναμμένο
δε ξέρω τι ψάχνω και τι περιμένω
Otisci stopala, glasovi,
uzdasi, trenuci, ove noći glava pognuta
Vetar duva, iskrada se i odlazi
samo ja ću ostati..
ovde, kao drvo koje je pustilo korenje
i pored njega drugo neće da poraste
Visoko, glavu gore,
Porašće krila ponovo
i visoko ću da poletim, otići ću da potražim
one koji nisko ne žive
i sagradili su kuće visoko
da gledaju svet
koji stidljivo voli, stidljivo tuguje,
stidljivo diše, stidljivo
Teške reči, požudno milovanje
i tužan glas, slabašan,
razbijena čaša
voda zamućena, i jedna duša kao otopljena sveća
Sveća koja danima i noćima gori
Ne znam šta tražim i šta čekam
belgrade © 11.06.2011